Saya berniaga sejak kecil lagi. Ibu bapa saya bukan orang berniaga. Mereka lebih suka anak2 bekerja kerajaan kerana ada pencen. Tambahan bapa saya adalah pegawai tinggi kerajaan.
Ketika masih belajar di universiti, saya gemar berbisnes. Kecil-kecilan sahaja. Loan PTPTN yang pertama saya dapat saya beli komputer berserta printer dan scanner. Sedangkan ramai kawan2 lain tak membeli komputer, bagi mereka komputer di makmal (LAB) sudah ada. Tak pun pinjam kawan punya.
Bila dapat komputer, saya pun jalankan bisnes 'Printing Service'. Sebenarnya printing yang saya maksudkan tu ialah mencetak kerja-kerja assignment. Bagi sape-sape yang pernah belajar kat IPT, mesti tau betapa banyaknya assignment nak kena buat, tambahan pulak budak fakulti Sejarah dan Pengurusan Perniagaan.
Bilik saya sentiasa ada orang nak mencetak assignment. Saya caj 20 sen utk sehelai (hitam putih) dan 50 sen untuk cetakan warna.
Bila masuk semester 3 dan 4, makin ramai dah beli komputer dan printer. Jadi bisnes tak berapa jalan. Masa tu plak harga komputer makin menurun dan banyak pakej di tawarkan.
Jadi saya pun ubah corak bisnes. Saya beli satu software yang menjalankan operasi OCR. Iaitu perisian yang mampu convert teks-teks yang telah di scan masuk ke dalam MS Word. Jadi program tu ramai tak tahu guna.
Jadi bisnes saya kembali memuncak. Bayangkan buku yang diphotostat tu boleh di convert masuk dalam Words, tak perlu nak taip langsung, just edit saja. Paling banyak assignment yang saya pernah convert ialah assignment bahasa Inggeris.
Jadi, ketika semester 5, 6 dan 7, saya sudah mempunyai kereta Isawara dan sebuah motosikal. Saya mampu bayar kedua-duanya hanya dengan bisnes tersebut. Sebenarnya kereta tu abang saya yg punya tapi saya bayar bulan2. Kira menjadi jugak bisnes masa tu.
No comments:
Post a Comment